De noodzaak voor vermogensbeheerders om samen te gaan

Waar heeft de huidige consolidatiegolf mee te maken?

“Vroeger waren er ook wel fusies. Partijen die stopten en zich dan aansloten bij andere vermogensbeheerders. Maar een aantal jaren geleden was dat veel meer onder de radar. Bij een tweemans vermogensbeheerder ging er één met pensioen en de ander sloot zich aan bij een andere partij. Dat was een kleine overname van assets en trok weinig publiciteit. Nu gaat het veelal om grotere partijen. In 2016 werd bijvoorbeeld Staalbankiers overgenomen door Van Lanschot Kempen en dat was een behoorlijk grote kluif. Daarna volgden de overnames van Nobel Vermogensbeheer en vervolgens Van Oyens & Van Eeghen door de Belgische Bank Delen. Recent had je de overname van Hof Hoorneman door Van Lanschot Kempen. Dat zijn grote plukken. Nu staan deze overnames en fusies meer in de spotlights.”

Maar hoe komt het dat zoveel partijen bij elkaar kruipen? Wat is de oorzaak daarvan?

“Ik weet dat er al heel veel jaren met elkaar gesproken werd. Maar er waren bepaalde issues, waardoor het toch niets werd. Er werden irreële prijzen geboden, of ego's zaten de overname in de weg. De noodzaak om het te doen, werd toch niet zo gevoeld. Die noodzaak is er nu wel. De laatste jaren is er sprake van een toenemende wet- en regelgeving, zoals de Europese Mifid II en privacyregels. Dat is behoorlijk bewerkelijk. Het is lastiger geworden voor kleine partijen om hieraan te voldoen. Dan komt er wel meer noodzaak om te fuseren.”

En wat zijn de redenen om samen te gaan?

“Het zijn vaak partijen die beperkt zelf kunnen groeien. Ik zag bijvoorbeeld bij Hof Hoorneman dat het beheerd vermogen al jarenlang ongeveer hetzelfde is. Dan heb je twee naamgevers die op de golfbaan staan en die denken: het is wel goed zo. We zien ook dat zwakkere broeders opgeslokt worden. Een voorbeeld is de Auréus Group, een fusiepartij van inmiddels zeven beheerders. Eén van die beheerders, Auréus, presteerde goed. Dit in tegenstelling tot andere beheerders die zich bij de Auréus Group hebben aangesloten. Het is ook niet voor niets dat de Auréus Group de naam Auréus heeft gekregen en dat het bestuur voor een groot deel uit mensen van Auréus bestaat. De noodzaak om samen te gaan, is voor die zwakkere broeders groter dan voorheen.”

Hoe staat het met partijen die wel een mooie autonome groei laten zien?

“Een voorbeeld hiervan is DoubleDividend. In 2011 sprak ik voor het eerst hiermee. Toen hadden ze nog geen €30 miljoen onder beheer. Dat is nu gegroeid naar €330 miljoen. Ze kunnen autonoom een heel voorspoedige groei laten zien en hoeven dus niet samen te gaan met een andere beheerder. Bij anderen zie ik wel de noodzaak om op commercieel en strategisch gebied in een groter geheel op te gaan. Als je jezelf niet weet te onderscheiden, heb je weinig aantrekkingskracht op de doelgroep. Daardoor groei je niet en het gevolg is dat je geen (zelfstandig) bestaansrecht hebt.”

Hebben veel fusies en overnames ook te maken met het feit dat de eigenaar geen geschikte opvolger kan vinden?

“Dat is inderdaad bij kleine kantoren zo. Op het gebied van vermogensbeheer ben je verplicht om een tweekoppig bestuur aan te houden. Daar zit een enkele keer een stroman bij. Die wordt ingehuurd, maar is operationeel nauwelijks actief. Maar voor de rest zijn er geen mensen binnen die vermogensbeheerder actief. En dan krijg je problemen met de opvolging. Als je als bestuurder wilt stoppen, heb je vaak alleen de keuze om je aan te sluiten bij een andere partij.”

Hoe staat met beheerders die alleen een kantoor runnen, de zogeheten éénpitters?

“Er ontstaan momenteel nieuwe clusters van beheerders die onder één vergunning werken, maar wel onder de eigen naam zelfstandig blijven. Dat is duidelijk een trend, gedreven door stijgende kosten. Het zijn vooral personen die bij een bank zijn weggesaneerd, of financieel planners die een verdienmodel zoeken. Je kunt je wel zorgen maken over een deel van deze kleine partijen. Hebben zij wel voldoende zicht op de behoeften van de klant? En verhouden de kosten zich wel goed tot de kwaliteit? De toegevoegde waarde is, kortom, niet altijd duidelijk.”